Hutje op de hei

Vandaag verlaten we Bukhara en gaan we op pad naar de woestijn, en dan niet langs de hoofdweg maar richting Kazachstan (geen Borat te zien in zijn mankini :joy:).

Op weg over de hobbelweg en er begint al enig commercieel inzicht te komen in dit land. Onderweg was 1 koffietentje (lees een supermarktje met 2 koffiebonen koffiezetapparaten. :joy:

Eindelijk weer lekkere koffie voor de liefhebbers. En ook wat te knabbelen kunnen inslaan voor later in Samarkand. 

Tussendoor zijn we nog gestopt bij een familie die keramiek en borduurwerk maakt, maar dat was een beetje een verplicht nummer waar zelfs het winkeltje erg teleurstelde. Dus niemand wat gekocht. Verder nog een gerestaureerde waterput gezien waar vroeger de karavaans hun kamelen lieten drinken.

Daarna door naar onze luxe :see_no_evil: accomodatie voor de nacht, ons Joertkamp in de woestijn. 

Een Joert (in Mongolië heten deze tenten gerts) is een ronde tent met een houten frame en daar overheen doeken van vilt en textiel. Ik had mijn eigen joert, huisnummer 6.

Verder was het erg basic, mijn Joert had verschillende gaten erin dus airco genoeg, maar wel een leuke ervaring voor een keer. 

Nadat iedereen geïnstalleerde in zijn of haar Joert, zijn we naar het Audarkul meer gegaan. Onderweg nog een stokstaartje (woestijnmarmot) gezien. Het meer is in de jaren 60 handmatig aangelegd. En ligt tussen Oezbekistan en Kazachstan. Kazachstan is nog een erg gesloten land en kun je niet in zonder visum. Wij zijn aan de Oezbeekse kant gebleven en met zo’n 7 van de bus hebben we een heerlijke plons genomen in het meer. Dat was wel even lekker, maar we waren wel gezouten want het was een zilten meer. 

Toen we weer terug in het Joert kamp waren kon je een heel klein ritje met de kameel maken. Aangezien ik die al van de lijst heb afgestreept ben ik toen maar even onder de ijskoude douche gegaan om het zout af te spoelen. 

‘s Avonds kregen we weer plov (‘s middags erg overgegaarde vis trouwens gehad in het kamp). Daarna werd het kampvuur aangemaakt en de flessen wodka (dat was wel inbegrepen :stuck_out_tongue_winking_eye:) aangebroken, want overdag is het hier 25-30 graden maar ‘s nachts ijs en ijskoud. Stuk voor stuk gingen de mensen slapen en om 22:00 uur werden wij door een gefrustreerde Amerikaan die een paar uurtjes eerder ook al tramalant maakte naar onze joerten gestuurd. Hij zal wel gebaald hebben want in het dorpje een stuk verderop was een dorpsfeest en ze houden hier schijnbaar nogal van trance muziek. En geloof me, in de woestijn waar het verder muisstil is, hoor je die muziek van erg ver. Hihi leedvermaak. 

Maar voordat ik mijn Joert inging nog wel even mogen genieten van de prachtige sterrenhemel waaronder de Melkweg. Laatste keer dat ik die zo duidelijk zag was in Peru, 11 jaar geleden. 

Maar goed naar bed dus. Ik heb mijn spijkerbroek en hoodie maar aangehouden met de muts op, want het was ijs- en ijskoud in de Joert. Mijn buurman stond al midden in het bos bomen te kappen, dus met wat muizenslaapjes was het zo weer ochtend. Toen ben ik eerst met Anke de honden van het kamp gaan uitlaten en een heerlijk stuk gewandeld om de zonsopgang te zien.

En onverwacht begon het wat te druppelen dus zagen we bij terugkomst een mooie regenboog het joertkamp beschermen.

Na een karig ontbijtje was iedereen ruim op tijd in de bus om weer terug te keren naar de bewoonde wereld. Leuke ervaring voor 1 nacht en ook de laatste keer voor Fox  dat ze dit doen want hier hebben veel mensen over geklaagd. Tja, zitten vaak toch wat luxepaardjes bij die dit niet echt op prijs stellen. Maar zo zie je ook een andere kant van het land. De Joerts worden tegenwoordig vaak gebruikt bij bouwwerkzaamheden als kantine of slaapplek maar verder zijn er geen rondtrekkende families meer die in joerts leven. De Sovjet-Unie was niet gediend van deze families omdat ze moeilijk te controleren waren en daarom was het verboden in die tijd. Jammer eigenlijk. In Mongolië zijn ze er dus zeker nog wel. 

En nu dus weer op pad naar de bewoonde wereld. We maken nog een extra tussenstop in Nurota wat een soort bedevaartsoord voor de Oezbeken is. Er zijn restanten van een fort tegen een heuvel en aangezien het zondag was waren veel locale daar, helemaal opgedirkt met hun zondags pakje en vaak maken ze dan ook gezinsfoto’s. En ze laten zich dus ook fotograferen als je het netjes vraagt. Waarom weet ik niet maar hier spraken verschillende mensen Frans. En ik kon nog een mini gesprekje voeren ook.

En van daaruit gaan we naar alweer de laatste bestemming op deze reis, Samarkand. 

We hebben alvast een stop gemaakt bij het observatorium van Ulugh Beg.

Een man die voor de sterrenkunde en ook de astronauten wereld veel mogelijk heeft gemaakt.

Daarna nog naar het mausoleum van de profeet Daniël. Men dacht vroeger dat de botten gewoon doorgroeiden dus hij ligt begraven in een 11 meter lang graf.

Daar kwamen we ook veel locale tegen en het verbaast me dat hele jonge kinderen (+/- 10 jaar) best een heel aardig woordje goed Engels spreken. En ook graag een praatje willen maken met de vraag waarom wij hier zijn. En als je ze dan zegt om het land te bekijken dat vertellen ze de verhalen ronduit. Leuk om te zien dat pure interesse.

Hier blijven we nog 3 nachtjes. En als ik de foto’s mag geloven is dat zeer de moeite waard. We gaan het zien.

:woman-raising-hand::skin-tone-2:

‘s avonds voor het eerst weer westers eten maar dan op zijn Oezbeeks. Een hamburger opgediend op een leibordje met iets wat op een zwart gebakje lijkt. Maar dat waren handschoenen zodat je geen last van vettige vingers had, geniaal. De frietjes kwamen echter 45 minuten later :joy: