Nooit saai!

Weer eens berichtje hier vanuit het boeiende India. Waar was ik ook alweer gebleven.

Oh ja, eergisteren zijn we van Agra naar Orcha gegaan. Het eerste stuk van zo´n 250 km afgelegd met de trein naar Jahnsi. De weg tussen deze plaatsen is dusdanig slecht, of eigenlijk is er geen weg, en daarom hebben wij dat stuk met de trein afgelegd. De buschauffeur met de bijrijder zijn met onze koffers de avond ervoor al weggegaan.
Toen werden we dus door een andere bus naar het treinstation gebracht.

Daar stonden alweer trouw de bedelaars ons op te wachten. Daar wordt je steeds makkelijker in, zelfs de meest aardige lieve mevrouw bij ons in de bus begint al lekker met sarcastische opmerkingen. ´Ach gossie, daar heb je weer zo´n aapje´ en dan komt er een man aangekropen die op handen en voeten moet lopen en dusdanig raar kronkelig in elkaar zit dat ie niet rechtop kan lopen. Het zijn er zoveel hier, en er zitten ´echte´ bij, maar ook mensen die juist mishandeld zijn en letterlijk gebroken zijn om meer geld op te kunnen halen. Dus gewoon doorlopen.

Op het treinstation natuurlijk weer een gekrioel van mensen. Mensen die op het spoor lopen, de drollen die op de rails liggen (en dan de NS klagen over herfstbladeren op de rails…pfff). Om 8.17 uur kwam onze trein, warempel ook nog helemaal op tijd. Wij gingen met de expresstrein die onderweg nog 2 andere stops maakten. Een eenvoudige maar voor Indische begrippen zeer luxe trein. Daar hadden we gereserveerde plaatsen, en kregen we ook nog een fles water en een pakje mango-sap, dan zit je bij mij al goed.

Na 2,5 uur waren we in Jahnsi, waar menigeen toerist uitstapte om naar Orcha te gaan. Daar was het weer een drukte van jewelste en natuurlijk zodra je het station uitkomt vliegt iedere tuc tuc chauffeur je om de oren of ze je gids mogen zijn. Maar onze reisleidster heeft ons een magisch woord geleerd ´Chachi´ wat reisleider betekent en dan weten ze dat je bij een groep bent, dan blijven alleen de souvenir verkopertjes over. Maar ook daar raak je wat geraffineerder in.
Toen was het nog een uurtje rijden naar Orcha, nou ja, een uurtje. Het was hobbel de bobbel, want ook daar ontbrak de weg continue, en dan moet je ook nog tol betalen voor de weg…hoe corrupt dat land is is echt niet normaal. Maar ach, je weet het dus hoort erbij en de chauffeur is het gewend.

Toen reden we een toegangspoort binnen en was het net of je 100 jaar terug in de tijd ging, een dorpje met allemaal kleine winkeltjes en vooral stoffig en vies qua rondslingerend afval. Van opruimen hebben ze hier nooit gehoord (en dat is serieus bedoeld) dus waarom zouden ze. Dat moet je ook echt in je achterhoofd houden en het levert dan ook wel mooie plaatjes op.
In Orcha werden we vervolgens naar ons hotel gebracht. Als je door zo´n dorpje komt dan vraag je je echt af of ze hier wel ooit van een jeugdherberg gehoord hebben want dat lijkt dan vrij luxeus tussen alle andere hotels. Maar ja hoor, er waren 2 naar Westerse begrippen goede hotels en in een van die zaten wij dus. Toen we aankwamen zat er een mannetje op de blokfluit te spelen. Vader Jakob en Alouette. Iets anders kende ie niet, maar ach, weer iemand die een baan heeft.
Dit hotel was een leuk hotel echt in Indische sfeer (met minder viezigheid dan). Daar zijn we wat gaan eten en het afrekenen van het brood heeft wat verwarring veroorzaakt (de ober dacht dat ie het brood wat ie op tafel geserveerd had, aan iedereen volle poule kon doorberekenen, had hij even pech met een bus vol gierige Nederlanders te doen te hebben….nice try mister).

Maar toen ´s middags (had je eigenlijk vrij) zijn we met een groot gedeelte van de groep met de auto TucTuc weggegaan. Hiermee scheurend door het Indische leven naar een kleine plattelandsdorpje. Eerst naar een schooltje en als je ziet dat zij in superwarme lokaaltjes op rieten matjes zitten (en dit was nog de particuliere versie, de armere versie zat erlangs en daar hadden de kinderen nog geen geld voor een uniform of een schriftje). Er waren mensen die spullen bij zich hadden, en dat is toen aan het schoolhoofd gegeven. Men zei dat dit het beste was en hij zou alles verdelen. Maar als ik dat ventje zag, dan weet ik dat alleen zijn familie er rijk van is geworden, want hij was niet echt de grootste kindervriend (en dat moet ik altijd aan dat programma van BNN denken, waar een meisje in India in een opvanghuis voor gehandicapten ging werken en alles overgenomen heeft, ook van de terroriserende schoolhoofd, Maartje heette zij). Maar ach, het gaf sommige mensen het gevoel dat ze iets goeds gedaan hadden.

Toen kwamen er nog 2 omaatjes aan die naar alcohol stonken. Doordat ze geen geld voor eten hadden, zijn ze zich maar op de pure alcohol gaan storten die wel goedkoop is. Op aanraden van Floor onze reisleidster daar dus niets geven, ook niet aan de rest van het dorp. We zijn toen dus een dorpje ingelopen. Dit was superleuk omdat er dus niet vaak toeristen kwamen en de mensen ons dus net zo spannend vonden als wij hun, en ook nog niet met het handje open stonden voor geld (al was er een enkeling die het toch deed).
Sommige vrouwen, die in mooie klederdracht lopen, de sari´s, willen juist graag gefotografeerd worden (en dan de foto ook terug zien, daar doen ze het eigenlijk voor), en sommigen juist niet, die moet je dan ook gewoon in hun waarde laten en niet fotograferen. Respect voor elkaar.

De kinderen vinden het allemaal superleuk en ze staan dan ook regelmatig voor je neus met de vraag ´piktjure´, ofwel foto. En wij maar al te graag natuurlijk die kopjes erop zetten al kijken veel mensen dan juist heel serieus.
Dus door de koeienstront waar ongeveer de hele straat mee vol lag door het dorpje gestruind. Sommige mensen laten je binnen kijken want die vinden het een hele eer dat wij de moeite nemen om te komen.

Toen weer terug met de Tuc Tuc en hebben we ons in het dorpje Orcha laten afzetten, een soort doorreis dorpje. Daar wilden we de bazaar gaan bezoeken, eerst mooie make-up poeders gezien, wij dachten eerst dat het kruiden waren, maar bleek dus make-up te zijn. We hebben van een afstand ook de Jahangir Mahal op de foto geknipt, een groot paleis in de 17de eeuw. Maar vanwege de warmte, en de viezigheid had eigenlijk niemand zin om weer naar een oud pale3is te gaan kijken. Dus zijn we3 niet meer ingegaan.
Toen ging het regenen en hebben we onszelf in een restaurantje neergezet. Toen we ons drankje moesten afrekenen vielen we bijna van onze stoel af….20 roepies…ofwel Eur 0,30 voor een halve liter cola. En daar zit nog winst op, je kunt het glas er eigenlijk niet voor maken.

Daarna weer terug langs de winkeltjes, maar het is allemaal same same en nog niet eens different. Een heel klein hokje waarin memory cards en batterijen liggen. Ja, vooral kopen, die dingen stoppen al (als ze het al doen) zodra je de straat uit bent. Ik snap niet dat zij ooit iets verkopen. Maar beleefd weer heel vaak nee gezegd dat we toch echt niets hoeven. Toen kwamen we naast een kappertje en die kapper voelde zich helemaal vereerd dat wij even kwamen kijken en we mochten gerust foto´s knippen. Hij een big smile op zijn gezicht. Enne, met kapper bedoel ik gewoon een wand met een gebroken spiegeltje, een stoeltje waar de mannen dan geknipt en geschoren worden.

Toen langs het water, waar de brug overstroomt bleek, want in dit gebied had het weer wel veel geregend, dus men kon niet naar het andere dorp, want je kon vanuit de kant al zien dat het een hele gevaarlijke sterke stroming was. Ondertussen had Ria van de groep een nieuwe vriendin erbij, een Indische vrouw die bij haar bleef met verzoek of we bij haar binnen wilden kijken….uuuhh no we don´t want to. Ofwel, nee, want ze willen je alleen maar geld afhandig maken. Maar het is overigens niet heel erg opdringerig hier, je hoeft pas 25 keer nee te zeggen (we bouwen het langzaam op).

Terug in het hotel hebben we daar een overheerlijke courgette lasagne gegeten, die was echt lekker.
Het vreemde was dat dit dorpje niet echt maar iets moderns had, de stroom viel regelmatig uit en had geen warm water (met deze temperatuur een koude douche is geen straf), maar er was wel gratis Wifi in de lobby, die er overigens ook een paar uur uitgelegen heeft.
De dag erna zijn we richting Khajuraho gereden 180 km verderop (waar je dus niet 2 uur over doet, maar minstens 6 uur). Na een behoorlijk stuiterende weg hebben we eerst een koffiepauze gemaakt in een of ander klein dorpje (vraag me niet naar de naam) waar een oud paleis is omgebouwd tot hotel. Beetje vervallen, maar mooie sfeer om daar een colaatje te drinken, of een fresh lime juice (limoensap) wat hier een beetje de nationale sapdrank is. Het is helaas geen mango seizoen…dus ik moet afkicken wat dat betreft.

Toen kwamen we in de middag in ons hotel in Khajuraho aan, een toeristischer dorpje waar de zogenaamde seks-tempels liggen…pardon…jaja, heb het goed geschreven. Dit is het gebied van de KamaSutra (Kama betekent overigens seks en Sutra lenig), want voor die standjes moet je wel erg lenig zijn…don´t try this at home kregen we al als advies.
Maar voordat we die gingen ontdekken zijn we eerst een stukje gaan fietsen…jaja, ook leuk in dat soort landen. Het dorpje van de dag ervoor was gebouwd met zelfgebakken bakstenen. Maar het dorpje waar we nu naartoe gingen was van lemen huisjes opgebouwd, die met koeienpoep bewerkt werden zodat de muggen tegen gehouden werden en ook koeler bleef. Dus op naar de shit…..letterlijk.

Eerst een tempeltje gezien waar natuurlijk weer onze trouwe vrienden, de bedelaars stonden. Ze kenden hier allemaal de Roepie Roepie vogel van de radio vroeger….want je kwam er langs en ze begonnen allemaal roepie roepie te roepen, natuurlijk niet voor die vogel, maar voor wat geld. Doorfietsen, want die mensen die bij de tempel zijn, wonen gewoon in een goed huis…(ze verdienen met bedelen dus enorm veel geld dat ze gewoon met de auto kunnen komen bedelen, nou dan ben je hier niet arm meer).
Daarna over de modderige zandpaden tussen de geiten en de koeien door naar het dorpje fietsen. De veringen werden goed uitgetest, maar geen botsingen geweest. Daar aangekomen kwam al snel een gedeelte van het dorp kijken wat eraan kwam, alleen op veilige afstand. De kinderen zijn de eersten die komen en ook hier weer mooie plaatjes kunnen maken van de kinderen en de overige bewoners. Deze dorpen zijn bewoond door hele oude stammen, onderweg zijn we nog bij een boerderijtje gestopt (lees gezin wat zelfvoorzienend is qua eten) welke varkens hielden. Zij waren de ´pig-people´ en de kastes (de hierarchie in dit land) waren niet voor hun van toepassing, of ze waren het laagste van het laagste als je varkens had. En vele Indiers zullen hun dan ook absoluut met geen vinger aanraken. Maar het vreemde is dan wel dat de regering voor hun dus wel alle inentinten, etc betaalde. Ook bevallingen konden in het ziekenhuis plaatsvinden op kosten van de regering en ze kregen een kleine toelage ook nog. Niet gek dat in dat dorp van 600 mensen dan al 300 kinderen rondliepen. Dat is ook een bron van inkomsten. De verwachting is trouwens dat in 2030 India China voorbij gaat met aantal inwoners.

Maar ook hier hebben we het hele dorp op zijn kop gezet en handje klap gespeeld met de kinderen en rondgekeken. Ook hier weer….geef ze niets want de volgende keer gaat anders het handje open. Dit vind ik nog de grootste verbazing, want in ieder ander Aziatisch land waar ik ben geweest, kon je de kinderen makkelijk iets geven en ze werden dan ook heel blij, zonder dat ze ernaar gingen vragen. Hier ivm de corruptie wordt het gewoon de kinderen afgepakt en omdat het er zoveel zijn heb je nooit genoeg en krijg je onderling ruzie. Dat is echt alleen in India zo voor zover ik ooit gezien heb.

Op de terugweg was te zien dat het einde werkdag was, want de herders kwamen terug met hun vee. Dus fietsend tussen de waterbuffels die met hun scherpe horens je ook aan zitten te staren, is wel apart. Achter mij hoorde ik dan ook geregeld een iiiiiiihhhhh of een ooohhhh jeeeee, van busgenoten. Maar het lijkt alsof het vee hier aan mensen gewend is, het gaat heel rustig aan de kant of blijft gewoon midden op straat liggen en het verkeer rijdt er wel omheen. Mensen zijn aan het vee gewend, maar andersom ook.

Terug in het hotel meteen onder de douche, want nadat je half India hebt aangeraakt, ben je een grote bron van bacterien. En je ziet in de bus nu de ene na de andere ziek worden…gelukkig ben ik nog bespaard gebleven (klopt op hout).

´s Avonds lekker friet met kip gehad, had ik gewoon zin in wat westers en hier kon het eindelijk.

Vanmorgen zijn we met de bus naar het centrum van Khajuraho gegaan, een behoorlijk toeristische aangelegenheid en de reisleidster had ons al gewaarschuwd voor zeer opdringerige verkopers.
Dus zodra we de bus uitkwamen had je er al een stuk of 4 om je heen hangen. Zonnebril op zodat je stiekem het arrangement kunt bekijken en eerst vriendelijk nee zeggen, maar op een gegeven moment helpt dat ook niet….dan maar wat onbeschofter….no I don´t want to buy, not now, not later…never. En dan toch nog ´maybe later ma´m´. Van de ene kant wel lachwekkend, maar doordat ze het zo doen, gaat je zin om iets te kopen wel voorbij.

Eerst zijn we naar de Westerse tempels gegaan waar de Lakshmana-tempel de grootste is. Prachtige tempels uit zandsteen uitgehouwen. Heel veel figuren en ook natuurlijk een enkeling met een Kama Sutra afbeelding. Beetje vreemd, want veel geloven hier zijn gebaseerd op zoveel mogelijk van je lichaam bedekken en dit is gewoon eigenlijk een beetje porno wat open en bloot op een tempel staat. Dus daar even rondgekeken en weer terug door de stroom verkopers.

Op de heenweg had ik al gezien dat ze eindelijk kaarten van India verkochten, en die moet er natuurlijk een in het plakboek. Dus ik had al 50 roepie (Eur 0.85) in mijn zak gestopt want ik ga geen portemonnee trekken met 6 Indiers om me heen. Ik had mijn prijs al bepaald, dus zodra je de poort van de bezienswaardigheid uitkwam, kwamen ze als een zwerm bijen naar je toe. Miss miss, look, nice Kama Sutra, nice playing cards, nice book, nice weet ik wat. Dus toen zag ik het kaarten mannetje. En 1 keer toehappen is dat ie helemaal blijft kleven. How much for the card…..nou, toen kon ik niet meer terug. Maar hij begon bij 200 roepies, wat zo´n Eur 3,5 euro is. Daar krijg je ze bij ons ook voor, en een vele betere. Nee, ik wil er 30 roepies voor geven. Dus het mannetje zag de bus naderen en ging steeds lager met de prijs, want het was belachelijk dat ik er zo´n laag bedrag voor wou geven…..no, my final price is and stays 30 roepie……het ging van 200 naar 150 naar 100, naar 70, 60, 50….sorry, dan niet. En ik wil mijn eerste voet al op het trapje van de bus zetten (langzaam want als ze zo snel met prijs zakken weet je dat je het krijgt voor de prijs die jij wilt)…okay okay. Met een mindere glimlach heeft ie zijn kaart opgevouwd en haalde ik 30 roepie uit mijn broekzak. De rest dacht dus ook maar meteen de rest aan me te kunnen slijten, maar ik ben toen lekker de bus in gesprongen en heb het spectakel vanuit de bus toegezien hoe de rest belaagd werd. Maar ik heb mooi mijn kaart voor 30 roepie. De lokale gids heeft nog geprobeerd een tupperware momentje te doen door de producten in de bus aan te bieden voordat onze Nederlandse reisleidster er was….en daar kwam de kaart ook voorbij. Nu was ie 50 roepie…..Marjo wat heb jij betaald….nou, ze gingen dus niet meer lager dan 50 roepies, dus heb ik in ieder geval een goede deal gesloten.
Dat is het voordeel van beetje ervaring in dat soort landen, hou je eigen prijs in je hoofd en ga niet hoger. Je betaald hoe dan ook teveel, ook voor die 30 roepie, die persoon zal hem zelf voor 10 inkopen.
Maar ze snappen niet dat door de opdringerigheid de kooplust overgaat. En ze verwachten dat je eigenlijk wel wat koopt, want wij zijn allemaal superrijk want wij reizen…althans in hun ogen.
Als ze nu eens rustig lieten kijken en dan onderhandelden dan werden ze veel meer kwijt. Maar als ze al gelijk een godsvermogen vragen, dan houdt het bij mij op en ga ik de onderhandeling nog niet eens aan.

Daarna zijn we naar de Oostelijke tempels gegaan wat 3 Jain tempels zijn. De Jain is weer een geloof wat staat voor alles dat leeft. Waag het dan ook niet om een vlieg weg te jagen laat staan kapot te slaan voor de ogen van die mensen. Een echte Jain is ook veganist en eet dus niets van dierlijke afkomst, ook geen eieren of boter. Daar leken de tempels op de Westelijke tempels, maar dan zonder Kama Sutra, al lopen de hoge priesters wel naakt rond omdat ook kleding weer uit de natuur komt, maar we hebben geen naakte priester gezien.

Bij de tempels waren een aantal genummerde kamers wat bleek dat dat voor de bedevaartsmensen was die daar dan konden overnachten. Daar zijn we uit respect ook niet binnen gaan kijken.

Toen moesten we weer naast een officieel tupperware moment, ofwel een staatswinkel. Eerst even pinnen. Bij die winkel aangekomen was eerst de stroom uitgevallen, dus konden we niets kijken. Toen na 10 minuten ging de stroom aan maar hadden wij in de tussentijd de lunchpakketjes voor morgen besteld, want dan staat een lange rit voor de boeg.
Ik zag een paar leuke olifantjes staan….what is the price….en ze begonnen al meteen in Euro´s en een gigantisch bedrag voor zo´n olifantje…okay, einde oefening. Ik heb me omgedraaid en ben de winkel uitgelopen. Komt het verkopertje je nog achterna wat je wil betalen, ik gezegd Eur 2,- terwijl hij er Eur 45,- voor vroeg. Hij dus weer dat het handgemaakt was, nou ik maar gezegd dat ik dan liever een nep of fabrieksgeschilderd olifantje wilde hebben en ik dan wel naar de wereldwinkel of de Xenos zou gaan. Een andere vrouw in de bus had ook een ander mooi beeld gezien en daar vroegen ze Eur 1500 voor. Toen corrigeerde hij zich dat ze wel korting zou kunnen krijgen en dat de prijs dan Eur 2000,- maar zou zijn…..
Ze hebben dus echt geen idee wat ze vragen, en hoe duur ze wel niet zijn. Dus 1 iemand in de bus (die overal wat koopt, tot een tapijt van Eur 2000,- toe) heeft wat gekocht en de rest niet. De reisleidster zei ook al dat ze het stom vindt dat de overheid hier niets aan doet. De toeristen haken af op deze manier van verkopen en zeker die hoge prijzen. Dus ze verkopen dan gewoon niets. Als ze iedereen rustig lieten kijken en de prijzen omlaag gooiden, verkochten ze veel meer. Maar ja, je kunt de wereld niet veranderen.

Ook bij het pinnen was een winkeltje ernaast en de eigenaar zat zijn zweet af te vegen aan de broeken die hij buiten had hangen. Het is een hele andere manier van denken. Vies voor ons en normaal voor hun. Dat is aan de ene kant ook wel leuk om te zien omdat het dus echt 180 graden andersom is.

Op de terugweg naar het hotel, meteen bij het op de weg draaien vanuit het staatswinketje ging het mis……hobbel de bobbel, maar niet door de weg, doordat onze chauffeur helaas 3 slapende geitjes die midden op de weg lagen, over het hoofd heeft gezien. 1 geitje hinkelde weg, maar de andere 2 konden niet meer opstaan en hebben het niet gehaald, wel zielig om die kopjes van die geitjes nog te zien bewegen en de laatste stuiptrekkingen…maar het is eigenlijk hetzelfde als bij ons een konijn of een egel wordt aangereden. Sommigen in de bus konden het dan ook niet aanzien. De chauffeur is uitgestapt en de boer was ook meteen ter plaatse, de geitjes werden opgepakt en langs de kant van de weg gelegd en er kwamen steeds meer Indiers bij. Toen kwam de chauffeur terug en heeft ie ons terug naar het hotel gebracht, maar voordat de eerste uitgestapt was, kwam de boer er al aan, die is meteen op zijn brommertje gestapt. En als je andermans vee doodrijdt, moet je betalen. En zo corrupt dat India is, moet je dus onderhandelen. Levend vee is hier duurder dan dood vee, dus de boer probeert natuurlijk zoveel mogelijk ervoor te krijgen. Het gaat per kilo en ze zeiden dat die geitjes 40 kg wogen…nou, dan had ie wel een zware bel om, want ze zagen er behoorlijk mager uit die beesten. Beginprijs was 15.000 roepies (60 roepie is 1 euro, reken maar uit, eur 150 dus). Maar ze zijn uit onderhandeld op 8.000 roepies. Het stomme is dat je de geitjes dus niet krijgt, terwijl mijn inziens dat dan toch eten is en degene die betaalt daar recht op heeft, de chauffeur dus. Maar dat gaat hier dus niet zo. Het lokale bureau van de reisagent betaalt dat, want de chauffeur heeft niet zoveel op zak, die gaan het weer verrekenen met het hoofdkantoor in Dehli en die gaan het van het salaris van de chauffeur afhouden. Een pure gok is dus dat die man gewoon 2 maanden geen loon krijgt. Terwijl de boer natuurlijk ook een verantwoordelijkheid heeft door zijn vee niet op straat te laten rondzwerven…maar ja, dat was dus wel een typisch geval van India. Onze reisleidster had het nog nooit meegemaakt, maar wel gehoord dat het zo ging. Nu kun je zeggen dat het de chauffeur zijn verantwoordelijkheid is, en dat is ook zo. Rijdt een Nederlandse taxichauffeur te hard ,moet ik ook zijn boete betalen. Maar dat is niet meteen 2 maandsalarissen. Dus veel mensen in de bus hadden wel zoiets van dat wij dan gewoon iets extra´s bijleggen zodat de chauffeur (die een gezin heeft) in ieder geval wat terugkrijgt. Voor ons een paar Euro per persoon en die man kan weer slapen en nu komt het gewoon goed terecht. We laten het de reisleidster geven, want van ons neemt ie het niet aan, want dan tasten we zijn eer aan. De chauffeur zorgt er ook voor dat hij de bus zo dicht mogelijk geparkeerd heeft zodat we zo min mogelijk door die verkopertjes lastig gevallen worden en zorgt ook voor goedkoop koel water en cola in de bus. Dus zo kunnen we die man ook helpen.

Vanmiddag hebben we vrij en konden we nog optioneel naar watervallen toe, maar iedereen heeft wel verschillende watervallen gezien en het gebied waar deze liggen ligt in een natuurgebied waarvan het grootste gedeelte is afgesloten ivm broedseizoen, dus echt spectaculair zal het niet zijn. Dus de ene ligt in het zwembad, de andere doet een massage, de andere ligt ziek op bed en een paar gaan een yoga les volgen om 18.00 uur.

En ik zit dit verslag weer eens bij te werken voordat ik de draad kwijt ben. Sorry weer voor het lange verslag, maar dit is echt de korte versie.

Morgen staat de reis naar Varanasi op de planning. Een toch van zo´n 475 km, waar we in het gunstigste geval 11 uur over doen. Onderweg zijn er niet echt veilige lunchplekken dus daarom nemen we morgen een lunchpakket mee. Met veilig bedoel ik overigens veilig qua hygiene.

Dan gaan we naar Varanasi, waar de echte cultuurshock zou moeten komen volgens verschillende mensen. Daar ligt de heilige rivier de Ganges waar de mensen gecremeerd worden en de mensen zich in hetzelfde water wassen. Sinds 2 dagen is het waterpeil in de Ganges weer redelijk normaal en varen er bootjes, hopen dat dat zo blijft, want dan gaan wij namelijk met een bootje de Ganges op ´s morgens vroeg om dit tafereel te bekijken vanuit de waterkant. Dat lijkt me wel supermooi om te zien.
Dus al met al een boeiende reis tot nu toe. India is een ontzettend goor vies land, maar daarentegen ook harstikke mooi (klinkt raar). Het is chaotisch, vies qua hygiene en leefomstandigheden, maar supermooi en rijk aan cultuur en gebruiken.

Nooit saai!