Guatemala

Hola,

Daar zijn we weer. Heeft eventjes geduurd, maar het is nogal een druk reisschema. Dus dit zal weer een hele lap tekst worden, je bent dus gewaarschuwd.

Nou, het laatste berichtje kwam uit Mexico nog. Inmiddels een kleine week verder die we veelal in Guatemala hebben doorgebracht.

De dag dat we van San Christobal naar Panajachel in Guatemala zijn gegaan, zijn we vroeg op pad gegaan om de hordes toeristen voor te zijn en hopelijk de douane beambten nog in goed humeur.
Voordat we bij de grens waren, kregen we al instructies wat vooral wel of niet te zeggen. We mochten bijvoorbeeld niet zeggen dat we een reisleider hadden want dan zou hij grof moeten betalen ivm ontbreken werkvergunning, terwijl dat niet hoeft. Het komt dus geregeld voor dat ze alles proberen te vinden qua ´zwakke plek´ om je voor de keuze te zetten of betalen of gewoon een halve dag wachten. En na 3 uur op zo´n klein kantoortje wachten in die hitte...gaan veel mensen overstag.
Onze bus mocht niet verder naar Guatemala dus eenmaal bij de grens aangekomen eerst het Mexicaans gedeelte afhandelen, het meest corrupte. We hadden 1 jonge beambte die goede zin had, dus dat was eigenlijk supersnel geregeld. We hoefden geen vertrek belasting te betalen omdat we uiteindelijk weer terugkwamen, dus geluk hebben. En binnen 15 minuten was de hele groep erdoor.

Daarna een stukje lopen naar de Guatemalese grens. Echt nog een grens met gewoon een paal die open en dicht gaat...handmatig. Onze koffers werden op 2 steekwagentjes geladen (16 koffers met gemiddeld gewicht van 20 kg, tel uit je winst) en 2 mannen hebben zich er op gegeven. In Guatemala kwamen de stempels ook probleemloos in de paspoorten en toen was het klauteren. Langs gigaveel winkeltjes, niet zozeer souveniers maar kleding en levensmiddelen waar de Mexicanen goedkoop inkopen doen even over de grens. Lijkt net de Real bij ons over de grens, maar dan eenvoudiger. Bij het grenskantoor staan veel mannetjes met dikke pakken geld om te wisselen, echter ze vroegen een belachelijke koers. Onze reisleider is wat dat betreft een heel zuivere die precies de dagkoersen in de gaten houdt. Nou, eventjes 1,5 km lopen naar de bus.

Na 2 km nog geen bus en die mannetjes met onze koffers bergop hadden er ook genoeg van. Toen werd er eventjes op en neer gebeld en bleek dat onze nieuwe bus niet dicht bij de grens mocht komen dus was een stukje verder. Onze koffers werden achter in een pick up gegooid en weg...uuuuhhh mijn koffer. Kort daarna kwam diezelfde pick up terug en mochten wij er achterin kruipen..yihaa Peking Expres...it´s a race.
Maar idd een paar kilometertjes verderop stond onze nieuw bus en onze koffers al mooi ingeladen. Juan is onze nieuwe chauffeur en die brengt ons dus hier waar we wezen moeten. Mooi! In onze bus met airco (lees letterlijk 2 aircobakken in de bus, 1 voorin en 1 achterin) op weg naar Panajachel door het prachtige landschap van Guatemala.

Panajachel ligt aan het Atitlan meer, een van de mooiste meren in Centraal America, mooi in het gebergte. Omsingeld door 3 vulkanen, waarvan de laatste zo´n 500 jaar geleden actief is geweest, maar er komt geregeld nog wel een scheutje lava uit, dus ze slapen gewoon.
Daar kwamen we tegen de avond aan in ons prachtig hotel aan het water. Bleek voor ons hotel een zelfverdedigingsles gegeven te worden. Echter ze oefenen wel met geweren....zal wel voor het effect zijn.

´s Avonds eventjes het dorpje in gelopen, waar het stikt van de souvernir winkeltjes, same same but different. Hapje gegeten bij een restaurantje met lokale muziek.

De dag erna met de boot richting de andere kant van het meer waar ook weer een inheemse stam woont. Daar aangekomen gaat Hannie van onze groep finaal door haar enkel. Dus op een bankje neergezet waar ze al van haar stokje ging, ten werd de dokter, lees medicijnvrouw, erbij geroepen. De bevolking hielp mee door meteen ijs te brengen en toen kwam er een oud vrouwtje in klederdracht met een wat rood lint en rode doek met iets erin. Meteen het ijs weg wat dat mocht niet van haar. Begint ze vervolgens met het leek wel een steen in een rode doek op de enkel te drukken, ze drukte gewoon de zwelling weg. Maar ai ai Hannie wist niet meer hoe ze het had en viel dus flauw. Hup rood tape er omheen en rust houden. De meeste mannen van onze groep op afstand want het was best pittig om te zien, de vrouwen dus zich ontfermen over haar. Nou, wat pijnstillers erin en toen de rest van de groep verder en de vrouw van onze visser van het bootje bleef bij haar. En inmiddels was ook het halve dorp uitgelopen. Bleek er in dat rode doekje geen steen te zitten maar een medicinaal menselijk bot...kregen we achteraf te horen. Ach, als het werkt. Dat moest nog blijken.

Nou, wij met zijn 8/9 en de laadbak van een jeep in en zijn we in het dorp wat aan de voet van een vulkaan ligt bekeken. De ´kerk´,de markt, de wasplek, etc. Ook natuurlijk uitleg over de gewoontjes en hoe ze leven.
Op het plein van de kerk was ook een soort kermis aan de gang. Gammel uitziende reuzenraden die aangedreven werden door een automotor. Zit er gewoon iemand naast die aan het schakelen is terwijl de kinderen ronddraaien. Geinig om te zien, maar ik zou het niemand aanraden om erin te gaan zitten.

Nou, na een ochtend gevuld te hebben weer naar beneden gelopen en Hannie opgepakt en terug in de boot naar het hotel.

Koffertjes gepakt en op weg naar Antiqua, een mooie oude stad vol met giga veel ruines van kerken en kloosters. Hier komen namelijk meer dan geregeld aardbevingen voor dus als er weer iets vernietigd werd door een beving ging men gewoon opnieuw bouwen. En om het nu allemaal op te knappen is ook weer te duur, dus blijft het wel een bepaalde charme houden. Maar hier laat aangekomen, na het eten meteen naar bed want om 5 uur weer vertrek richting vulkaan. Een andere vulkaan als waar we die dag ervoor waren, het stikt er hier van. In de buurt van Guatemala stad. De meesten gingen mee, Hannie logischerwijze niet en nog iemand niet.

Hup busje in en naar de voet van de vulkaan. En toen begon het....hijg hijg hijg hijg hijg...puf puf puf...hijg hijg hijg. Klimmen klimmen en nog eens klimmen. Stijl omhoog met onze gids die vulkanoloog is dus genoeg wist te vertellen. We hebben een vrij vitale groep merkte ik al want ik was hekkensluiter. Na zo´n 2 uur omhoog klimmen kwamen we bij de lavastroom, die nu versteent was. Wij waren overigens op de Pacaya vulkaan. In 2010 een hele grote uitbarsting gehad en in maart 2014...jaja, nog een flinke maar niet zo groot als in 2010. Dus het werd behoorlijk heet onder de voeten. De zwarte roetmassa was super indrukwekkend om te zien en toen moesten we er ook nog overheen...uuuhhh. De oppervlakte was redelijk koud, maar als je de eerste laag eraf haalde dan waren de stenen gewoon nog warm alsof ze uit de kachel komen. Nog een stuk over de lavastenen gelopen en toen kwamen we bij..jaja een souvenierwinkeltje, het zou ook niet. Maar wel met bewerkte lavasteen producten. Nou, niets gekocht maar wel de hond gevoerd die daar rondliep. Onze gids die had onderweg naar boven allemaal stokjes verzameld. Ik denk, die gaat ze aansteken, maar nee, er kwam een zak marshmalows te voorschijn en mochten we in de stenen onze marshmallows (soort spekjes) roosteren, heerlijk.
En toen dachten we dat het klimmen voorbij was...nee, nog verder omhoog voor het uitzicht. Nou, weer klauteren, wij waren trouwens wel de enige groep met stokken die je support gaven, dus dat was wel fijn. En ja hoor, een aantal veel te dikke toeristen op een veel te mager paard....bah, luierikken. Maar niet aan de kant die wij omhoog zijn geklommen, bleek toch niet de toeristische route te zijn geweest, maar meer de gevorderde klimmers. Nou, mijn longen zijn goed doorgelucht dat kan ik je wel zeggen. Maar enfin, weer omhoog geklauterd op de kraterrand...en ja hoor, waar iedereen omlaag ging, gingen wij weer verder. Eigenlijk tot het punt waar je echt niet meer verder kon. Nou, indrukwekkend was het wel, maar de laatste 100 meter ben ik afgehaakt en lekker op een steen blijven zitten genieten van het uitzicht. Tot zo!

Nou, toen zijn we aan de afdaling begonnen, idd de toeristische kant want daar beneden stonden de paarden. De afdaling was goed te doen, maar na inmiddels al zo´n 5/6 uur echt aan het hiken te zijn geweest is het toch pittig. Het laatste stuk ging behoorlijk stijl en ja hoor..een flinke smakkerd gemaakt. Mijn enkel ging dus ook om. Gelukkig gewoon kunnen lopen dus verder naar een welverdiend ijskoude cola...yum yum.

Toen terug in het busje en om 2 uur waren we weer in het hotel. Leek net zwarte piet met al die roet, benen waren meer zwart dan wit. Vandaar ook die opmerking dat handdoeken van het hotel alleen gebruikt mogen worden voor het lichaam...ik vond het al een vreemd verzoek. Maar die hebben waarschijnlijk een hele lading liggen waar ze het roet niet uit krijgen.

Heerlijke douche genomen en toen het stadje rondgelopen, de markt bekeken. En toen begon ik mijn voet te voelen, dus maar even terug naar het hotel. Nou, die enkel ging dus ook verdubbelen. Dus ´s avonds maar even een taxi richting restaurant genomen.

Het eten in Guatemala is trouwens veel lekkerder dan in Mexico. Veel gevarieerder en meer smaak.

Toen klaar voor een korte nacht want die dag erna om 4 uur vertrekken richting Honduras, een lange reisdag. Nou, op tijd bij de grens en hier ging het wel niet zo gemakkelijk dat onze reisleider alle paspoorten afgestempeld kreeg zonder dat wij de bus uit moesten. Dus verder in Honduras met onze Guatemaleense bus naar Copan. Weer een indrukwekkende Maya stad. Omdat ik nauwelijks kon lopen ben ik met Hannie (waar overigens de zwelling wel gekomen is, maar geen blauwe plekken die dat vrouwtje teruggedrukt heeft, is dus geen wondermiddel dat botje) rustig naar het centraal ´plein´ gelopen van de tempels zodat we ze goed konden zien. De rest van de groep is gaan klimmen terwijl wij genoten van de mooie gekleurde papagaaien en vooral de schaduw want het was daar knotsheet. Na 2 uur kwam de groep vermoeid terug en kregen we al snel door dat ons uitzicht eigenlijk prima was en niet veel gemist hadden, mooi.

Toen even een boterhammetje gegeten en weer terug de bus in naar Guatemala, maar niet voordat we ontsmet waren qua bus en een fruitcontrole, want men is als de doods dat er iets meegenomen wordt wat hier al het fruit wat de grootste bron van inkomsten is, kapot maakt. Hier hetzelfde, we hoefden de bus niet uit voor de grenscontrole.

´s Avonds zouden we een eenvoudig hotelletje hebben...nou, dat bleek idd waar maar er zat een heerlijk zwembad bij waar wij genoeg aan hadden. Dus koffers op de kamer gedumpt en plons, hele groep in het zwembad. Is ook goed voor de enkel. Heerlijk.

´s Avonds aan de kant van het meer gegeten en ´s ochtends weer met een bootje opgehaald (de meesten van de groep, sommigen hadden pauze ingelast omdat het tempo erg hoog ligt in combinatie met de hitte).
Maar ach, we zijn maar 1 keer hier, dus ik doe gewoon alles mee. Dus hup weer een bootje in en verschillende vogels gezien en door prachtig jungle landschap gevaren kwamen we in het dorpje Livingstone. Dat ligt aan de caribische zee en hier zitten veel mensen uit de Caribean. Daarom krijg je er een heel ander sfeertje meteen. Leuk om te zien en lekker relaxed.
Eventjes het stadje rondgekeken en weer hup de boot in want we moesten terug naar de bus na eerst te hebben geluncht. Begin van de avond aangekomen in Flores, een eilandje in de buurt van Tikal, richting Belize grens. Hapje eten en weer naar bed want vandaag mochten we om 5 uur weer present zijn.

Ontbijtpakketje mee en toen waren we wel bus 3 bij national park Tikal. Waar een gigantische Maya stad verborgen ligt in de jungle. Momenteel ligt 20 procent pas op de oppervlakte, dus wat je kunt zien. De rest lijkt een bergachtig gebied te zijn, maar daar zitten vaak nog complete tempels onder waar men het geld niet voor heeft om het onder de jungle vandaan te halen. De wortels zitten er al jaren in en na het verwijderen scheurt die de tempel vaak en ook blijft het teruggroeien, dus dat is een proces van jaren. De eerste Tikal tempels zijn dan ook niet zo heel lang zichtbaar nog, nog geen 60 jaar of zo. Maar voordat we bij de eerste tempel waren eerst een stuk door de jungle. Gelukkig werkte mijn enkel weer mee, dus kan weer aardig klauteren. Meteen al een vogelspin (die geen zin had om naar buiten te komen) en een soort mieren/termieteneter te pakken, check. Daarna door en de eerste soort apen (spidermonkeys) die zich al slingerend een weg door de jungle banen. De eerste tempel mochten we via trappen omhoog om een uitzicht te krijgen bovenuit het regenwoud, prachtig.

En zo hebben we verder prachtige tempels gezien en ook de ´centrale markt´ waar de mensen woonden. Prachtig om te zien, maar jammer dat de verhalen veelal over de koningen gaan, maar niet over hoe men leefde. Wel weer veel over waarom tempels op die plek stonden, veel te maken met astrologie, super interessant en vergelijkbaar met de Inca´s in Peru, maar dan weer anders.

Onze lokale gids was in het natuurgebied geboren, maar toen Unesco het als erfgoed bepaalde, moesten alle inwoners buiten het gebied verhuizen. Maar hij kent het gebied goed en ook de dieren. Begint hij me toch in een keer te brullen...en ja hoor, hij kreeg antwoord. Een kleine kolonie brulapen. Het geluid wat ze maken lijkt alsof er een grote gorilla op je afkomt, maar het zijn eigenlijk best kleine aapjes. Geweldig wat een geluid. Die kwamen dus ook even langsgeslingerd.

Nou, toch weer zo´n 4 uurtjes rondgeklauterd door een prachtige junglenatuur. En terug de bus in naar het hotel voor ...... ja ja onze eerste vrije middag. <

Net eventjes het dorpje rondgelopen krijgen we plotseling en giga tropische bui over ons heen. Straten staan meteen blank en onweer waar je bijna bang van wordt zo hard.

Dus toen de regen wat minder was, toch maar terug naar het hotel gegaan. Ik hoop dat sommigen andere van de bus het droog gehouden hebben want die hadden een bootje zich laten afzetten bij een lokaal strand aan een meertje...

Maar dat is een mooie gelegenheid om mijn blog weer eens bij te werken. Dit is nog in vogelvlucht want ik zal wel weer e.e.a. vergeten zijn. Maar het is een superreis tot nu toe, maar ik kijk stiekem ook uit naar overmorgen en die dag erna, Playa del Carmen.

Morgen een reisdag en hoeven we pas om 6.30 uur weg...wat een luxe. Uitslapen doe je thuis maar.

Die dag erna een ochtend richting Playa en dan genieten van een kleine 40 uur in mijn upgrade all inclusive hotel, met vrijdag nog hopelijk de walvishaaien te zien.

Nou, dat was ie weer. Tot de volgende keer maar weer.

Ps, foto´s uploaden lukt niet, die volgen thuis wel een paar.

Doei

Marjo