Grampians

Woensdag zijn we weer op tijd vertrokken naar eerst Tower Hill natuurpark, dichtbij Warrnambool. Dit gebied is een ingezakte vulkaan krater, heel vruchtbaar dus ook. Voordeel dat wij er zo vroeg waren was dat het wildlife ook nog aan zijn ontbijt bezig was ofwel de Kangaroos (western grey) en de Wallaby's waren lekker aan het genieten van koel gras met de dauwdruppels erop. Deze dieren zijn nieuwsgierig maar ook vrij schuchter dus zodra je te dichtbij komt springen ze weg.

Er zouden ook Koala's moeten zitten want beneden waren veel eucalyptus bomen en het goede type boom zeg maar.
We hebben hier een korte wandeling van een uurtje gemaakt naar de kraterwand. Binnenin lag geen lava meer maar een meer en veel groen. Onderweg verschillende Kangaroos en Wallabies gezien maar boven op de kraterwand waren geen eucalyptus bomen.
We waren dusdanig vroeg dat het visitor centrum nog niet open was.
Maar we hadden nog wat tijd dus op zoek Emoe's en Koala's. Die eerste is de grootste van de vogelsoorten die hier voorkomt, net zo groot als jezelf eigenlijk, lijkt meer op een struisvogel. Ze kunnen niet vliegen.
Aangezien de koala's nog niet thuis waren hebben we wel een Emu gespot van veraf. Toen even naar de wc voor we weer de bus in moeten. Kom ik terug zie ik bij de parking wat mensen onder bij een boom staan kijken met fototoestellen.....dit is een goed teken en ja hoor voor mij het ultieme Australië plaatje een wakkere Koala die op een tak zo'n anderhalve meter van de grond heerlijk aan het genieten is van een hapje eucalyptus.
Geweldig gaaf om dit te zien. Na eerst een fotosessie te hebben gemaakt ook even zitten kijken zonder fototoestel.

Zitten wij het park af te zoeken zitten ze gewoon bij de parking.
Er zat een paar bomen nog eentje maar die zat hoog in de bomen opgerold te slapen.
Maar deze die zo laag zat leek er wel bijna neergezet te zijn zo geweldig dichtbij. Maar er was nog niemand verder behalve onze bus en 3 andere auto's.

En als klap op de vuurpijl kwam er nog eentje van de bus zeggen dat verderop ook de Emu's aan hun ontbijt begonnen waren dus daar even heen gesprint en sta je oog in oog met twee van die grote dieren.

Helemaal voldaan (en iets te laat door al dat mooie dierengeweld op het laatst) weer de bus in op weg naar de Grampians National Park, een groot natuurpark met veel rotsen en aboriginal tekeningen.

Daar aangekomen had je de keuze in verschillende wandelingen van makkelijk tot pittig. Aangezien mijn bovenbeen spieren net van de Blue Mountains daling hersteld waren was het wel weer tijd voor een nieuwe uitdaging dus zijn we gestart met de Grand Canyon walk, door een mooie Canyon klauteren soms over rotsblokken. Bij de splitsing naar de Pinnacles hebben er met de groep geluncht, picnic lunch dus zelf broodje meenemen.

Toen kon je kiezen of terug naar de parkeerplaats of naar de Pinnacles uitzichtpunt, dat was zo'n 2,1 km maar wel omhoog over rotsblokken en ook tussen rotsspleten (Silent Street). Ieder zijn eigen tempo dus hijgend en puffend hebben we de tocht gemaak naar boven. De tocht zelf was mooier dat het uitzicht vond ik maar heb dan ook wel veel vergelijk zeg maar.

Wat was ik blij dat ik echte wandelschoenen aanhad want een enkele Aziaat die klautert gewoon op gympen naar boven en glijdt dus naar beneden. Nu is de gemiddelde Aziaat niet zo sportief want de meesten willen alleen naar uitzichtpunten waar de bus komt dus het aantal is beperkt die je op zo'n tocht tegenkomt maar je blijft je verbazen. Gewone gympen en zonder drinken.

Maar enfin toen we boven aan de top waren even rust genomen en genieten van het uitzicht en aan de afdaling begonnen. De reisleider had ons gelukkig gewaarschuwd om goed op te letten hoe je bij de rotsen omhoog kwam want diezelfde weg moest je terug, anders kwam je zomaar aan de andere kant van de berg terecht.

Maar iedereen had de goede 'afslag' genomen zeg maar. En iedereen was ook weer op tijd terug, toen was het nog een kort stukje naar ons Motel in de Grampians waar we werden verwelkomt door Cheryl en Tom de eigenaren van het Mountain View motel. Alle spullen op de kamer gedumpt dacht ik even lekker een duik in het zwembad te nemen maar nadat ik op traptrede 3 stond en mijn tenen onderhand blauw werden heb ik de strijd gestaakt en wilde net mijn schaatsen gaan pakken (ijs- en ijskoud dat water) toen Ernie voorbij liep, de huis emu. Bert is helaas vermist die is de weg overgestoken net voor Pasen en niet meer terug geweest.

Maar Ernie had trek dus mochten we Ernie voeren vanuit een bakje. Wel beetje intimiderend om zo'n groot dier wat op ooghoogte staat recht voor je neus hebben staan maar iedereen had hetzelfde aantal vingers nog na afloop.

Toen maar een lekkere langs douche genomen en 's avonds hebben we onze eerste Ozzie Barby gehad ofwel Australische BBQ.

Anthony, onze buschauffeur met heerlijke gezellig Ozzie humor, heeft het vlees gebraden en Tom en Cheryl zorgden voor de salades, Norma de moeder van Cheryl was er ook en is ook aangeschoven voor de Barby.

Buikje vol en toen hadden ze nog een Ozzie/NL pubquiz waar onze reisleider 4 personen van de groep aanwees die wel competitief zijn, ik mocht dus ook opdraven.
Improviserend een barkruk als drukknop en iedereen had een codewoord wat je moest roepen tijdens het drukken. Ik was 'happy easter'.

Het valt echter niet mee om na te denken, te drukken en ook nog je codewoord te zeggen dus dat leverde wel geinige taferelen op.

Maar al snel bleek dat de dames aan kop lagen, vooral omdat een van de heren die 'woof woof' moest zeggen wel drukte maar vergat woof woof te zeggen, tja mannen en meerdere dingen tegelijk doen blijft toch moeilijk