On the road again...

Antwoord: de kangaroe op het verkeersbord heeft een 'thumbs up' ofwel duimpje omhoog. Normaal heeft ie op het verkeersbord maar 1 arm. Van alle 1000'en verkeersborden met een kangaroe erop pikken wij dus net deze eruit.
Hanneke, jij gaat door voor de wasmachine.

Om 5:00 uur ging de wekker gisteren en dan hebben wij geluk dat we in de herfst zitten en wij 'uit kunnen slapen'.
Om 6 uur vertrek naar Uluru voor de zonsopgang. Onze chauffeur wist nog een ander plekje wat nog niet al te bekend is dus met nog een klein ander groepje stonden we tussen Uluru (voorheen Ayers Rock) en Kata Tjuta (voorheen de Olga's). De westerse namen zijn aan het verdwijnen en de oorspronkelijke aboriginal namen komen terug in het teken van terug geven aan de inheemse bevolking.

We werden getrakteerd op een mooie zonsopkomst.
Daarna hebben we een korte wandeling gemaakt in een kloof van Kata Tjuka met Wayne onze lokale gids.

Vervolgens verder naar DE rots ofwel Uluru. Eerst via het bezoekerscentrum wat meer info van de aboriginals krijgen en daarna reden we met de bus een stuk om Uluru om vervolgens een wandeling er omheen te doen, althans een stuk ervan.
Van welke hoek je hem ook ziet hij blijft indrukwekkend. Van dichtbij is het net of ie exceem heeft, dat komt door de extreme temperaturen hier, dan weer koud en dan weer gloeiend heet. Je ziet van dichtbij ook dat er veel 'gaten' inzitten. Dat komt omdat soms een stuk afbrokkelde of er gewoon uitvalt. Nu is dat een proces van 1000'en jaren dus je hoeft de bouwhelm echt niet op.
De rots is een groot heiligdom van de Anuru aboriginals die hier nog steeds wonen, tegenwoordig helaas vaak met veel drank- en drugsproblemen, komt ook veel door de manier hoe ze hier behandeld werden en soms nog worden. Onze buschauffeur heeft nog meegemaakt dat hij 5 dollar voor een biertje moest betalen en na hem een aboriginal meneer een bedrag van 80 dollar voor datzelfde pilsje te horen kreeg puur omdat ze hem niet wilden.

De aboriginals hebben hun eigen wetten alleen die staan niet op papier maar worden van generatie op generatie doorgegeven dus je kunt dan wel voorstellen dat dit verzoeningsproces nog vele generaties zal voortduren.

Ze vragen dan ook respect te hebben voor Uluru dat het een heilig plaats is en daarom niet de rots te beklimmen. Dus wat zie je dan, juist toch weer van die ramptoeristen die als een zoutzak zichzelf omhoog hijsen. Als een stel hersenloze mieren zie je ze langs een railing omhoog klauteren. Gelukkig kiest het gros van de toeristen tegenwoordig om het toch te respecteren en loopt een ronde om de rots ipv erop te gaan.

Als je dan voor de rots staat is het echt behoorlijk indrukwekkend om dit geweld te zien. Uluru is trouwens onder de grond verbonden met de Olga's die 25 km verderop liggen. Beiden zijn de uiteinden. Men weet nu nog steeds niet precies hoe ver onder de grond de rots doorloopt maar je praat over kilometers de diepte in.
Het weer is prima, ik denk zo'n 22 graden dus heerlijk voor ons. In de zomer praat je over zelfs 60+ hier.
Kunt dan een ei bakken op de stenen.

Onze gids vertelde ook allemaal legendes die op of rond de rots afspeelden. En we hebben ook nog een rots met muurschilderingen gezien van de aboriginals met de typische water symbolen (welke ook in de legendes verteld wordt).

Rond 12 uur zijn we de bus weer ingestapt op weg naar Kings Canyon.
Hier is het back to basics, we slapen in tenten waar overigens wel ieders 2 1-persoonsbeschrijving in staan. Wel gedeelde toilet- en douchefaciliteiten. Beestjes en mooie sterrenhemel verwacht ik dus.
Hierbij verder niet veel in de buurt, we hebben hier een BBQ geregeld, en daarna afgesloten met kampvuur. Voor de tweede keer overigens het zwembad geprobeerd maar verder dan pootje baden ben ik niet gekomen omdat het weer ijskoud was, dus gezellig met Freddy en Bart van de groep gekletst met de voetjes in het zwembad.

Voordat ik mijn tent ben ingedoken even omhoog gekeken naar de prachtige sterrenhemel. Hier is geen lichtvervuiling en de sterren stonden er mooi bij.

's nachts koelt het hier goed af maar om 5:45 ging de wekker weer. Tas in de bus en een heerlijk ontbijtje met bacon stond er klaar. Rond 7 uur zaten we al in de bus op weg naar Kings Canyon waar we een wandeling gaan maken. Kunt kiezen uit een aantal wandelingen maar de mooiste is de Rim Walk die als gemiddeld tot zwaar geclassificeerd stond, 3-4 uur en begin is steil omhoog via rots 'trappen'.
Onze reisbegeleider heeft in Tasmanië zijn officieel gids diploma gehaald voor Kings Canyon en kwam met serieuze waarschuwingen dat de wandeling niet onderschat moet worden, 1 liter water per uur dus 4 liter meenemen, niet dichter dan 2 mtr bij de klifranden gaan staan etc. Dus toch wel beetje zenuwachtig aan de wandeling begonnen. Na eerst een kleine 5 minuten van de parking naar het begin van de klim gelopen en slik....toen zag je het 'pad' omhoog, ahum.
Maar ach een puffende stoomlocomotief laat zich niet afschrikken dus we zien wel hoever we komen. De kopgroep sprint weg maar met twee van onze Belgische reisgenoten Noor en Wendy heb ik mijn wandelmaatjes gevonden, zelfde tempo, onderweg ook eens om je heen kijken en een foto knippen en veel lol onderweg, zelfs waarschuwingsbordjes nadoen boven de klif ;-) . En Bart vindt ons steigtempo ook lekker dus die heeft zich inmiddels ook bij ons aangesloten.
Het zal de Baileys van gisteravond wel zijn maar binnen 20 minuten waren we boven. Onderweg nog wel een dame tegengekomen die in paniek was en toch maar terug omlaag ging klauteren.
De temperatuur was PERFECT, voordeel van vroeg beginnen. Mooi ochtendzonnetje maar heerlijk windje hing er waardoor er GEEN IRRITANTE VLIEGEN zaten, yihaa.

We hebben een heerlijke wandeling gehad net vele mooie uitzichten. Zelfs een heuse oase tegengekomen.

Wat omhoog gaat moet uiteindelijk ook weer omlaag, die daling was echter wel een flink stuk geleidelijker aan.

Dat was trouwens ook de route omhoog voor een kortere makkelijkere route.
Toch evengoed opletten hoe je je voet neerzet komen er op een gegeven moment twee meisjes van een jaar of 8-9 achter me wil ik ze voorlaten. Zeggen ze heel vriendelijk, 'no worries, steady and slow is who will win the race'.
Nou als dat geen oppepper is, rustig maar zeker tempo dan win je de race. Wij moesten wel lachen daarom en hop de meiden huppelden verder de berg af.

Nou onze chauffeur schrok zich kapot dat vervolgens de hele groep binnen 2:30 uur bij de bus stond. Dat had ie nog nooit in zijn 30-jarige loopbaan meegemaakt.
Onze reisleider vind het ook prachtig dat dit keer echt de hele groep klimt en klautert en dan vervolgens nog vrolijk de bus in stapt.

Toen we het gebied van Kings Canyon hebben we ook het geluk gehad om een Dingo te spotten, lijken op honden maar zijn het niet.
Lijkt net of er een zwarte herdershond weg sprong. Helaas te snel weg om een foto te maken dus alleen in mijn geheugen opgeslagen. Verder nog verschillende dromedarissen gezien.

Het vee hier heeft een eigenaar maar loopt als het ware vrij rond op hun immens groot land. Vaak drijven ze 1 keer per jaar hun vee bij elkaar met....helicopters. Geeft denk ik dan wel een indruk hoe groot het gebied is.

We zouden terug naar onze campsite gaan om daar vroeg te lunchen maar dit was wel erg vroeg. Ze hadden ook nog niets klaar, dus we zijn verder gereden en onderweg bij Eldunda roadhouse gaan eten. Voor Uluru en Kings Canyon maak je als het ware een lus vanuit de Stuart Highway. Dus de weg terug was een bekende weer kilometers vreten in de middle of nowhere.
Op naar Alice Springs. Daar gaan we vanavond afscheid nemen van Anthony onze chauffeur. Hij vertrekt morgen met de bus terug naar Melbourne, 3 eenzame dagen voor hem want tot aan Adelaide is het een rechte weg als het ware.

Voor ons zit onze bus roadtrip erop, 4200 km in 9 dagen afgelegd. Morgen naar Darwin en daar verdwijnen we weer een paar dagen van de radar omdat in Kakadu geen internet is en waarschijnlijk ook geen bereik.

Ps, sorry voor de lange verhalen maar dit dagboek is ook handig voor mij om terug te vinden wat we allemaal gedaan hebben. Dus schroom je niet om er versneld door te gaan.