Loslopend wild

Daar zijn weer. Vandaag een dagje naar de woestijn de ruïnes van de oude forten van Ayaz Kala en Toprak bekeken. Maar eerst zijn we gestopt bij een katoen plantage. De grootste bron van inkomsten is katoen. In de Sovjet tijd moest met 6 miljoen ton katoen opleveren. Tegenwoordig nog ‘maar’ 3 miljoen ton.

De grond is behoorlijk verzadigd en ook het water is schaars. De zaadjes worden in april geplant en in september/oktober geoogst. De plant heeft veel water nodig en hoe vindingrijk men ook is, een groot meer tussen Oezbekistan en Pakistan is nu aan de Oezbeekse kant al naar de knoppen maar Pakistan probeert het nog te redden. Mes desalniettemin indrukwekkend om te zien. Het was een spontane stop dus de werkers waren verbaasd. Je mag er wettelijk geen foto’s van maken. Jaren geleden heeft iemand dat gedaan waar kinderen op stonden. Grote rel natuurlijk wegens kinderarbeid en nu mag je dus officieel daar geen foto van knippen als de politie in de buurt is, maar die waren er niet dus toch mooi even vastgelegd. De mensen die aan het werk waren reageerden verschillend. De ene was schuw en de ander wat terughoudend maar ook een man en vrouw die complete verhalen in het Oezbeeks afstaken en ons de katoen wilde laten zien. Leuke spontane stop dus. 

Vervolgens verder voor rit door het dorre woestijnlandschap. Onderweg komen we enkele kleine dorpjes tegen en op de terugweg hadden we overstekend wild, enkele kamelen.

De kyzylkum woestijn grenst aan Pakistan en ligt dus in het hart van de zijderoute. Er kwam veel goed volk langs maar was ook een tijd waar veel aanvallen waren om een stuk land te bezitten. In deze regio alleen zijn daarom 80 vooral ruïnes te zien van oude zandkastelen, letterlijk. Van zand, stro en water zijn lemen kastelen gebouwd. Veel zijn er vervallen maar we zijn vandaag eerst bij een kleine geweest waarvan men een gedeelte gerestaureerd heeft zodat je kunt zien hoe het eruit zag. En dat was een plek die niet in het programma stond maar onze gids Anja wist. Het ingangsbord waren ze letterlijk nog aan het maken en als wc een dixie. 

Daarna zijn we naar het oude fort van Ayaz Kala gegaan, deze dateert van 400 jaar voor Christus en deed dienst als verdedigingsfort. Het fort ligt op een grote heuvel en geeft een wijds uitzicht over de omgeving. Naar boven is het wel even een klim door het woestijnzand. Het fort Toprak bestaat geheel uit klei en is makkelijker bewandelbaar en behoorde tot de heersers van Khorezm uit de derde en vierde eeuw. 

Vervolgens geluncht in een Joert kamp, een typische ronde nomadentent waar we later deze week nog in slapen. 

De logica is ver te zoeken soms.  We kregen bordjes aardappel/pompoensalade, groentesalade en noodkreet, samen met koekjes en suikerpinda’s. Heel lekker maar daarna kwam nog de soep en toen zaten we toch al vrij vol. Komt vervolgens een groot bord aardappelen met wortels met waarschijnlijk het soepvlees nog...pffff ik plof letterlijk (zal daarom het nationale gerecht plov heten :joy:). 

En daarna nog stukken meloen, die hebben ze hier meer dan voldoende. 

Met volle buik de bus in en kort daarna even stoppen want er stonden wilde kamelen op de weg. Even een fotootje trekken zoals de Belgen zeggen. 

Onderweg nog bij een meloenmarktje gestopt waar de oude Russische autootjes tot de nok vol gegooid werden met meloenen. Rond 17:00 weer terug in het hotel.

Vanavond zijn we weer met zijn 5-en gaan eten bij een hele leuke tent met een dakterras. Die zat gisteren al knotsvol en daarom hadden we gereserveerd. Heerlijk gegeten, het Oezbeekse eten zelf is vrij eentonig. Plov is het nationaal gerecht en is rijst, wortel en vlees. Dat vlees kan van de koe komen maar ook van het schaap of geit. Tot nu toe is het vooral soepvlees/draadjesvlees geweest. En ze bakken hier alles in vet, is nog onduidelijk welk vet, waarschijnlijk schapen- of geitenvet. En verder heel veel aardappelen, wortels en pompoen. Stevige kost. Het smaakt prima maar de afwisseling ontbreekt nog een beetje. De restaurants hier zijn eigenlijk vooral voor de toeristen want het land zelf heeft geen ‘uit-eten’ cultuur. En de restaurants hebben vrijwel allemaal hetzelfde assortiment. Als ze al alles hebben wat op de kaart staat, want op is op. Het restaurant van vanavond was een uitzondering en was wat meer westers ingericht. Heerlijke kip met romige cognacsaus gehad met een bordje handgemaakte friet. En een heerlijk Citroen-Munt sapje. Vervolgens kregen we een glaasje wodka van het huis. We zaten op het dakterras met een dikke trui, fleecejas en nog een extra deken en nog was het fris, dus van die wodka werd het weer warmer. En daarna kwamen de toetjes, een caramel cheesecake en voor het eerst lekkere koffie in dit land, een heerlijke cappuccino. Heerlijk met traktatie van een geweldig uitzicht op de zonsondergang over het stadje.

Begrijp me niet verkeerd, het andere eten smaakt prima alleen weinig variatie. Was een gezellige afsluiting van ons verblijf in Khiva.

Morgen een lange reisden voor de boeg, op naar Bukhara. 450 km maar het is hier zeer ZOAB asfalt om het zo maar te zeggen. Veel gaten in de weg dus de veren van de bus worden goed getest.