Saigon part 2

Hoi,

Zo, weer even een berichtje. Het hotel heeft gratis internet, maar dat werkt een beetje af en aan, dus ze betalen geen adsl hier.

Zo, 2 daagjes Saigon gehad.
Gisteren zijn we dus met de cyclo’s (kunt ze makkelijker psycho’s noemen) naar het Chinese gedeelte gegaan.
Dan mag je dus als een echte toerist in zo’ gammelig karretje klimmen waar achter een klein schemielig Vietnameesje zich helemaal kapot moet trappen om die blanke toerist vooruit moet krijgen. Ik had Theo (maar dan op zijn Vietnamees) en hij was ongeveer 35 jaar. Hij moest achterblijven van de groep, want hij moest af en toe een oud opaatje aanduwen die soms ook wel voor levensgevaarlijke situaties zorgde.
Dus ik was blij dat dat opaatje niet mijn chauffeur was.

Hij had een beetje een afwijking om telkens bij rood licht nog net voor een rechtsafslaande auto over te steken. 1 keer ging het bijna mis, dus toen moest hij maar even een zijweggetje inrijden. Degene die daar in dat karretje zat, hoorde ik dus ook even een paniek schreeuwtje uiten.

Maar die van mij wist de regels precies (die zijn er niet, maar hij was er wel op ingespeeld). De eerste paar keren deed hij zijn duim omhoog om te zien of ik niet schijtbang was, en toen hij in de gaten had dat hij midden over putdeksels kon rijden zonder dat ik in paniek raakte, had hij de vaart te pakken. De kortste weg over rotondes (dat is dus midden door alle verkeer), links bussen inhalen op de andere weghelft. Jaja, wel geinig.
Maar moet wel zeggen dat nu de 2de keer in Saigon toch wel een beetje bekender is. Terwijl de rest van de bus paniekerig over probeert te steken, lukt het ons net als de Vietnamezen om er tussen door te kruipen zonder het zweet uit te breken.

Met die fietjes zijn we naar het Chinese gedeelte gereden. Daar 2 tempels gezien en naar een Chinese markt gegaan. Jaja, de merkentempel, ofwel alles van Gucci, Kipling etc, maar dan echt nep.
Moet zeggen dat ik het verschil tussen zo’n Louis Vuitton tasje niet zie tov een echt tasje.
Kost geen drol en je gaat gewoon het gevecht met de verkopertjes aan om de laatste Eur 0,10 eraf te krijgen. Want tja, een North Face waterdichte rugzak van Eur 10,- is wel superduur (kost in Nederland gerust Eur 150,-). Dus flink afgedongd (hier hebben ze als valuta de Dong, dus hier moet je niet afdingen maar afdongen) en hebben we een mooie tas voor Eur 6,-. Waarschijnlijk nog veel te veel betaald, maar ach, het eerste souvenir is al binnen (en praktisch ook nog, aangezien ik hier nog steeds met mijn oude school boekentas als rugzak rondloop).

Toen zijn we ook nog naar een begrafenis huis gegaan. Dat was wel apart. Iedereen had al uit respect zijn/haar camera opgeborgen en toen kregen we te horen dat we mochten fotograferen en zelfs filmen omdat men het juist respectvol vond dat wij van zo ver kwamen om naar hun 'dode' te kijken. Dus terwijl er een rouwende familie omheen stond, mochten wij naar hartelust fotograferen (wat je dan toch niet echt uitgebreidt doet). Wel apart. Ook vroegen ze iemand om een foto van ' opa' te maken (die dus dood in de kist lag) en die op te sturen. Ze zijn hier zo arm dat ze geen foto toestel kunnen veroorloven en dit was dus een unieke gelegenheid.
Wel bizar, maar ook wel geinig om te zien hoe dat zij ermee omgaan.

‘s Middags hadden we vrij en zijn we verder naar het centrum gegaan en daar ook ‘s middags weer een ‘bakkie bij de Highlands’ gedaan. Een keten die er 2 jaar geleden ook al was, waar je echte lekker verse fruitsappen (mango-juice, yummie yummie) en echte koffie (voor de liefhebber). En dat voor een habbekrats.

‘s Avonds zijn we naar een restaurant gegaan waar we 2 jaar geleden ook naartoe gingen. Maar dat was toch wel veranderd. Veel toeristischer, dus duurder en minder op je bordje. Dus toch maar besloten dat we vanavond niet terug gaan.

Vandaag is de rest van de groep naar de CuChi tunnels en de CaoDai tempel gegaan. De CuChi tunnels zijn de tunnels waarin de Vietnamezen leefden tijdens de Vietcong. Daar waren wij 2 jaar geleden al geweest, dus 1 x ‘ been there, done that’ is wel voldoende. Dus wij konden vanmorgen uitslapen, jaja 8.00 uur ontbijten. Na het ontbijt zijn we naar het War Remnant museum gegaan. Daar waren we 2 jaar geleden ook geweest, maar ivm druk schema mochten we toen niet lang kijken. Daar zijn dus echt alle foto’s (vooral gezien vanuit de Vietnamesche kant tov de Amerikanen) ongecensureerd te zien. Foto’s met een half uiteen geschoten lichaam, etc. Jaja, dit hoort toch bij het land.

Daarna zijn we weer met een taxi de stad ingegaan en weer bij een Highland neer geploft, flink in de airco. Het was vandaag stik benauwd, meer dan 30 graden, maar de luchtvochtigheid zorgt er ook nog eens voor dat je als een gek zweet als je 2 meter gelopen hebt. Dus overal staat de airco volop te draaien, dus de zakdoekjes die ik heb mee genomen zullen binnenkort wel weer van pas komen.

Verder zijn we vanmiddag naar ‘ ons oude wijkje’ gegaan, maar dat was een behoorlijke cultuur shock. Saigon is binnen 2 jaar veranderd in een hypermodern, Amerikaans gerichte stad geworden. Overal zag je de Amerikanen (witte sneakers onder afritsbroeken of nog erger, witte sokken in Crocks, aaaaahhhh) massaal met een sticker op hun shirt geplakt (want tja, je moet toch wel weten in welke bus je moet stappen) in de winkels. Kon je 2 jaar geleden nog overal rustig kijken zonder meteen een product in je hand geduwd te krijgen, dan is het nu wel heel anders.
Zelfs zo erg gezien dat een meisje 2 Amerikaanse dames aansprak, vervolgens de deur open ging en letterlijk de dames naar binnen werden geduwd.
Dus ook hier het Thailand fenomeen van oude dikke grijze mannetjes met knappe Vietnamesche meisjes aan de hand.
Wel een tegenvaller.

Maar ja, je kon het verwachten, over enkele jaren zal hier ook de eerste McDonalds komen, zal niet meer dan 2 jaar meer duren.

Maar ja, vanmiddag zijn we later in de middag naar het dakterras van het Rex Hotel gegaan. Een hotel wat in de oorlogsperiode een grote rol speelde. Een super sjiek hotel (tikkie sjieker dan ons hotel, waar ik toch even mijn koffer dicht laat mochten er beestjes zitten, dus niet echt het beste hotel waar ik ooit in geslapen heb).

Bij het Rex aangekomen een glaasje vers aardbeien sap gedronken. En toen kwam me er toch een plensbui aan. Maar ja, wij zaten letterlijk hoog en droog, dus dat was wel goede timing. Daarna een taxi ingesprint en terug naar het hotel, waar we nu dus zitten.

Zo, dat was het dan voor nu.
Vanavond gaan we nog de stad in om een hapje te eten en morgen gaan we richting Mekong Delta. Daar hopen we nog het echte Vietnamesche leven te zien.

Groetjes en tot de volgende keer,
Marjo