Bob Ross

Bob Ross
Nou daar zitten we dan weer, ditmaal op een andere eilanden groep, de Lofoten.
De meest bekende en meest toeristische eilandengroep van Noorwegen en zodra ik vanuit de Ferry het eiland op kwam snapte ik waarom. Je stapt letterlijk in een Bob Ross schilderij.

Maar eerst ben ik vanmorgen nog naar het Hurtigruten museum geweest in Stokmarknes.
Stokmarknes is ook de plaats waar de Hurtigruten is opgericht in 1893.
Er waren geen communicatie of transport middelen voor de mensen die in en rondom de kustlijn van Noorwegen woonden. En toen was door dhr Richard With en Hurtigruten opgericht. Eigenlijk een transportdienst per boot van goederen en personen die de hele kustlijn van Noorwegen aan doet. Nu klinkt dat tegenwoordig niet zo heel moeilijk maar in die tijd waren er nog geen radars en radio en ging alles via lichtseinen en morse code via licht. Het was niet makkelijk om te manoeuvreren tussen allemaal de losse eilandjes maar het is tegen ieders verbazing aan gelukt. De dienst gaat van Bergen in het zuiden naar Kirkenes helemaal in het noorden, 3000 km lengte. Het was de kans van de lokale bevolking om goederen te kunnen ontvangen en/of te versturen en ook om bij familieleden op bezoek te gaan.
De historie reikt ver terug en in de tweede Wereldoorlog hebben ze 17 schepen verloren door bombardementen. Dr Duitsers wilden niet dat er een kans bestond voor mensen om te vluchten dus hun doelwit was de boten om alle medische staf naar de juiste gebieden te krijgen.

Maar na de oorlog is er ook veel gedoe over geweest. Het kostte de overheid teveel geld om de lijndienst aan te houden maar in de tussentijd was het ook een status symbool van de Noorse mentaliteit dat niets onmogelijk is geworden.
Dus toen moesten er ook toeristen mee op de boot, die vooral in de zomer daardoor de plekken voor de lokale bewoners innamen.

Nu zijn de schepen veel beter, sterker en technischer uitgerust en is het merendeel wat erop zit toerist.

Je kunt deze cruise doen waar je enorm veel stops maakt onderweg. Enkele stops duren 3-4 uur maar er zijn ook veel kortere stops dat je niet van de boot afkomt of de stops zijn midden in de nacht, want ja tijd is geld dus er moet gevaren worden. Stil staan levert niets op.

Het museum waar ik ben geweest was echt splinternieuw, net 3 weken geleden geopend. Ditmaal met een heus schip in het museum waar je in en op kunt lopen, stoomschip M.S. Finmarken. Deze had van 1956 tot 1993 gevaren.
Mooi opgezet en je rook letterlijk de verse verf nog.

Vervolgens verder met de auto richting het plaatsje Melbu vanwaar ik de Vesteralen groep verlaat en met de veerboot naar Fiskebolen op de Lofoten groep gegaan ben. Weer een heel ander type eiland of eigenlijk eilanden die middels bruggen aan elkaar verbonden zijn.
En meteen al nadat je de veerboot af kwam werd mij duidelijk waarom dit populair is. Geweldig prachtige plaatjes. Volgens mij heb ik over een lengte van 13 km wel een uur gedaan omdat ik na iedere hoek gestopt ben om een foto te maken.
Maar uiteindelijk aangekomen in Solvaer, het bestuurlijke centrum van de Lofoten. En daar wachtte de rorbu op mij, vroeger de vissershuisjes op palen en en rondom het water, nu zijn de huisjes opgepimpt voor de toeristen en heb ik ook een 4 persoons huisje voor mijzelf met een prachtig uitzicht op de bergen en het water. Laat hier het noorderlicht maar komen, al is het volledig bewolkt weer.

Hier verblijf ik de komende 3 nachten.
Vanmiddag ben ik Solvaer ingelopen en daar schrok ik even. Uit iedere hoek kwamen ze gekropen, toeristen in een rode jas met felgele capuchons. Eerst dacht ik aan een. ANWB stelletje, waarbij man en vrouw dezelfde kleding aan hebben maar ze waren met velen. Sterker nog de Hurtigruten boot was aangekomen en hier mochten ze een paar uurtjes van de boot. Dus het hele dorp werd overspoelt door dezelfde jassen.

Gelukkig bleek ik uniek te zijn met mijn blauwe jas.

Daarna terug naar mijn hutje op de hei…uuuh palen want om 18 uur had ik een tafel bij het hotel gereserveerd. En wat ik daar op de menukaart zag trok mijn aandacht. Voorgerecht: gerookte walvis. Hmmm omstreden vlees, hier in Noorwegen heel normaal maar bij ons zal het verboden zijn. Mijn hersenen zeiden nee maar mijn avontuur zei ja, dus besteld. Nou het had de textuur van boef maar verder een hele aardse smaak, niet mijn smaak maar ach die kan weer van de lijst af.
Als hoofdgerecht de stokvis. Eigenlijk kabeljauw die ze op grote piramide achtingen rekken en de buitenlucht laten drogen. Die rekken zie je hier op de Lofoten overal. Dus verder krijg je deze vis niet. En die smaakte heerlijk. Nou als dat geen authentiek diner was dan weet ik het niet.

En nu weer lekker terug in mijn warme huisje. Ik heb vanmiddag toch maar handschoenen en zo’n oorwarmer gekocht want het is frisjes hier. Morgenavond/-nacht ga ik met een gids op zoek naar het noorderlicht dus dan kan het ook frisjes zijn.

Vanavond ook goed om me heen kijken voor het noorderlicht. De kracht is weer toegenomen, ik kreeg net weer de melding dat het binnen het komende uur zichtbaar kan zijn maar het is nog te bewolkt, het is ook nog steeds licht. Hier gaat de zon tegen 20-20:30 uur onder, iets later dan in Nederland dus.
Maar ja, we duimen weer om een mooie licht show vanavond maar niets is gegarandeerd.

Morgen weer de RIB boot op om naar Henningsvaer te gaan, een vissersdorpje.
En morgenavond om 21 uur wordt ik opgehaald en gaan we met een gids die ook fotograaf is op zoek naar het noorderlicht. Ook daar geen garantie maar wel een expert op het gebied van het noorderlicht in plaats van ik met mijn apps.

Oh ja, hadden jullie ook de foto gezien van de dame in klederdracht? Dat is de typische klederdracht van Andenes, genaamd Bunad. Ieder gebied heeft zijn eigen kleuren en patronen. Zelfde als de Schotse kilt. Gisteren was het ‘confirmation day’ en daarom waren enkele lokalen in klederdracht gekleed. Even met de dame gekletst die een aantal jaren in Geilenkirchen Duitsland had gewoond. Leuk zo’n contacten.

Nou tot de volgende keer maar weer. De