Lovely Lofoten

Bijkletsen
Even bijkletsen want het is een paar dagen geleden sinds het laatste verslag.
Ik heb een paar dagen op de prachtige Lofoten eilandengroep gezeten, de be meest toeristische eilanden van Noorwegen maar ik begrijp helemaal waarom. Ik heb veel plekken al mogen zien in de wereld maar dit is er toch echt een voor in de top 3. Wow wow wow
Ik sliep dus in een rorbu, vroeger simpele huisjes waar de vissers in woonden tijdens hun werkdagen. Nu voor de toeristen natuurlijk met water en elektriciteit maar ik blijf de huisjes overal mooi vinden.

Afgelopen maandag ben ik ‘s morgens naar Stramsund gereden want daar zou ik weer met een RIB boot naar Henningsvaer gaan, maar ken je die grap dat de boot niet vaarde? Nou die dan, technisch mankement. Nou sta je daar met je goede gedrag maarreh ik zal toch Henningsvaer zien dus toen ben ik er gewoon heen gereden, ook geen straf want ieder stukje op de Lofoten is anders maar evengoed mooi.
Henningsvaer is ook een heel leuk dorpje wat eigenlijk op een groep eilandjes gebouwd is maar met een brug aan elkaar verbonden is. Ook zie je soms een beeld van een voetbalveld dat als het ware alleen op een eilandje ligt, dat is hier dus.
Natuurlijk foto maar mijn neefje gestuurd.
In dat dorpje heb ik een paar uurtjes rond gewandeld en veel foto’s geknipt.

Toen weer terug naar mijn rorbu want ‘s avonds stond er een Noorse Safari gepland. Om 21 uur verzamelen bleek ik de enige te zijn.
Maar mijn gids was een echt gepassioneerd noorderlicht en wildfanaat, en fotograaf dus niet schieten maar knippen. Dus we zijn tweeën op pad gegaan. Hij had van allerhande apps en dingen op zijn telefoon over het noorderlicht. Alle factoren leken gunstig te zijn, geen krachtige KP waarde (kracht van het licht) maar ook dat zegt niet veel, als er wolken hangen zie je bij KP9 nog niets en soms zie je meer bij KP0 of KP1. Het is afhankelijk van zoveel factoren. Maar het was droog, geen wolken en er stonden sterren aan de hemel, dat is ook een goed teken. De gids had ook toegang tot Aurora camera’s verspreid over de eilanden alleen nergens geen noorderlicht gespot. Hmmm we gaan naar de westkust richting noorden….Okay. Echter daar even gewacht en alhoewel de kans rond de 25% wad (wat hoog is) maar niets. De gids snapte er niets van, ideale omstandigheden maar mevrouw Aurora gaf niet thuis. Ook nergens door camera’s gedetecteerd. Dan rijden we richting de noordkust misschien hangt ze boven zee, dan zou het nog wel eens lastig kunnen worden. Dus wij weer richting Svolvaer en mijn gids zoals gezegd is een gepassioneerde man dus hij had al een paar keer uit het raampje geroepen naar haar en met een zaklamp geschenen maar niets. Nou denk ik naar het niet dat schaadt het niet en de buren wonen te ver weinig dus niemand tot overlast.
We rijden vervolgens het dorpje Kabelvag voorbij waar de gids woonde en plots begint hij ineens te roepen dat ze er is en dat ze roze is….uuuhh als jij het zegt.
Nou deze local wist goed de weg dus links, rechts en dat nog een paar keer en hij stopt de bus en springt eruit dus ik ook maar en ja hoor daar was inderdaad lady Aurora in vol ornaat.
De voorspelde KP1 bleek een KP3 te zijn.

Mijn gids is ook fotograaf dus zijn apparatuur is wel een andere klasse dan mijn compact camera zonder statief. Hij knipt de eerste foto en inderdaad groen, roze en wit in het licht. Met je blote oog zie je vooral het witte en beetje groen. Maar de foto camera’s die pikken de kleuren sterk op.
Hij begint mij ook te helpen op mijn camera en het lijkt ook nog ergens op.
En lady Aurora had er zin in en heeft zo’n 30 minuten voor ons gedanst en vrij krachtig, toen de auto in op zoek naar een ander plekje.
Maar het deel wat onbewolkt had moeten zijn had ineens een wolkendek dus omdraaien wn op naar een meer. Inmiddels was de temperatuur al onder 0 graden en bij het meer aangekomen was de vlonder vrij glad, meer Bambi on ice zeg maar. Maar lady Aurora was afgezwakt en verder gegaan. Maar toch mogen genieten van een mooie show. Bleek overigens dat op Senja toen ik het noorderlicht allleen zag dat dat een Aurora storm was, daarom pikte mijn mobiel dat zo sterk op, nieuwe telefoons hebben veel betere camera’s die niet veel meer van een los toestel afwijken.

Nou met een voldaan gevoel werd ik bij mijn rorbu afgezet. De gids heeft mij ook bij het noorderlicht op de foto gezet die stuurt hij nog door.

De dag erna ben ik eerst naar Mortsund gegaan. Ik had in een blaadje gezien dat een gewoon werkende zalmkwekerij en stokvis handelaar de mogelijkheid biedt om daar een rondleiding te krijgen. En aangezien ik vanaf de kust al verschillende zalmkwekerijen voorbij ben gereden (ze liggen veelal in de zee bij de fjorden) en op veel plekken de rekken voor het drogen van de stokvis zien staan was ik nieuwsgierig. Ook daar was ik de enige maar desondanks gastvriendelijk ontvangen. Eerst uitleg over hoe ze zalm kweken en stokvis vangen en laten drogen. Daarna een proeverij, yum yum.
Vervolgens op naar het bootje wat mij tot de zalmen brengt. In de verte zie je ze al springen uit het water. Deze zalm wordt vanuit eitje al voorbereidt en doet er zo’n 1,5-2 jaar over om vanuit embryo tot de vis bij ons thuis in de verpakking te komen. De Noorse fjorden zijn de ideale plek om Atlantische zalm te kweken.
Ze zitten in netten in einde cirkels waar in 1 enkele cirkels zo’n 70.000 vissen zaten. Die een soort hondenbrokken krijgen bestaande uit plantaardige bronnen en bronnen uit de zee .
Ze hebben geen stress doordat ze steeds in een constante temperatuur zitten en kunnen daarom beter groeien.

Vervolgens terug aan land om naar de stokvis fabriek geweest die naast de zalmkwekerij zat.
Nadat ik gewaarschuwd was dat hier de geur in je kleren ging zitten heb ik de jas maar even uit gedaan. De stank viel eigenlijk wel mee maar het trekt inderdaad heel erg in je kleren, ik hoefde gelukkig niet met openbaar vervoer te gaan.
Daar ook uitleg gekregen hoe ze het doen, hoe ze de vissen verdelen in kwaliteit enzovoorts. Interessant om te zien.

Toen verder naar beneden naar het laatste dorpje van de Lofoten, A (met een bolletje erboven). Moeilijke naam hè: A.

Via een mooie gevarieerde route daar aangekomen maar na eventjes rondlopen weer terug want om 17:30 uur moest ik terug in Svolvaer zijn om de zus van mijn oud collega te ontmoeten voor een bakje koffie. En precies op tijd gezellig kennis gemaakt met Ellen en een vriendin/collega. Ellen woont al bijna 40 jaar op de Lofoten. Dus mooi de verhalen te horen.
Meteen afgesproken dat ik de dag erna, vandaag dus, nog even bij haar thuis kom voor nog een bakje koffie.

Maar eerst nog een keertje proberen lady Aurora te vangen vanuit mijn rorbu. De app gaf aan 27% kans op Aurora vanaf mijn locatie maar niets te zien. Toen zag ik de kansen in de app teruglopen toen ben ik maar onder de douche gesprongen. Maar zoals velen mijnal hebben gezegd het noorderlicht kan onverwachts verschijnen terwijl diverse apps het niet aangeven.
Dus toen ik gedoucht en met pyjama in mijn rorbu op de bank zat ben ik ook naar Aurora camera’s gaat zoeken op internet. Een mooie site gevonden met diverse locaties op de Lofoten, en ineens krijg ik een pop up dat de camera van Svinoya Rorbear Aurora gedetecteerd heeft, laat die camera nu precies aan mijn rorbu hangen…dus schoenen aan, jas aan, camera’s mee en hoppa, daar was lady Aurora weer. Ditmaal gewoon vanaf mijn veranda.
Echter ik had veel lichten van de andere rorbu’s om mij heen dus ben ik een stukje verder gelopen en ja hoor, een prachtige speels noorderlicht. Een stuk over Svolvaer maar ook achter de berg wat een apart effect gaf net alsof iemand een grote spotlight aan de andere kant van de berg scheen.
Dit heeft meer dan een uur geduurd en toen kreeg ik het koud en ben weer naar binnen gegaan. Toen ik naar bed ging was ze nog bezig, maar ik vond het welletjes.

Vanmorgen moest ik helaas mijn rorbu opgeven ofwel uitchecken.
Toen ben ik naar het centrum van Svolvaer gewandeld om per boot naar de Trollfjord te gaan. Een fjord waar je allen kunt komen door een nauwe ingang. Alleen kleinere boten en speciale cruiseschepen kunnen hier door komen. Onderweg hebben we nog verschillende zee arenden gezien, deed me denken aan de condors van Peru.
Het fjord zelf is prachtig. De mythe vertelt dat hier een troll met 2 dochters woonde en er plots geiten van de buur-troll over zijn land liepen was de ene trol zo boos dat ie met een soort toverknots de buur-troll wilde aanvallen maar dat ie toen gestruikeld is en zijn toverknots ervoor gezorgd heeft dat de zee ineens erin kwam.
De mythe gaat verder want hij werd toen nog bozer waardoor hij een geit van de buurman pakte en deze tot in Svolvaer gooide waardoor er in de berg bij Svolvaer een soort geitenhoorns zijn gevormd, de Svolværgeita.
Tegenwoordig is dat de uitdaging voor bergbeklimmers van de ene hoorn naar de andere te springen. Je kunt het op internet opzoeken daar staan filmpjes zodat je een indruk krijgt dat het niet zomaar een sprongetje is, gewoon levensgevaarlijk eigenlijk.

Na de Trollfjord heb ik mijn auto gepakt en ben van de toeristische route afgeweken om nog even bij Ellen langs te gaan alvorens afscheid te nemen van de o zo mooie en leuke Lofoten groep, een plek waar ik zeker terug zal komen.
De route daarheen was ook prachtig en onderweg nog een rode vos gezien die over stak.

Het zonnetje stond lekker aan de hemel dus hebben we heerlijk buiten kunnen zitten.

Daarna ben ik weer naar Harstad gereden waar ik eerder ook al ben geweest. Onderweg heb ik dan eindelijk ook de eland mogen afstrepen van mijn Noorwegen lijstje. Op 2 plekken ieders twee elanden, eindelijk.

Morgen nog een rit naar Tromso en dan zit het er alweer bijna op.

Tot de volgende keer maar weer.